خالکوبی ریشه تاریخی دارد از دوران هخامنشیان     

          به بعد در ایران رسم بود بدلایل مختلف از زیبایی

           گرفته تا خرافات این عمل را انجام می دادند.

           جالب اینست که افراد خاصی تن  به این  عمل

           دردناک  و  گاهی خطرناک می دهند.  زیرا باید

           با میله و  سوزن  و  تیغ و...   خون پوست  را

         بشکافند، طرح بکشند و مرکب مخصوصی

را                         

          با خون آلوده کنند  و بسوزانند و بالاخره  خیلی

          پردرد و رنج آور است. گرچه در  قدیم افراد لوتی                    

          و بزن بهادر  و  اینگونه  افراد به  این  عمل   تن

          می دادند تا شهامت  و  تحمل   خود را  به رخ

         دیگران بکشانند. (چشم زخم و جلب محبت و

         افزون مهر شوهر و درمان ترس و سردرد و ...

         از خرافاتی بود که خالکوبی رواج داشت . )

        اما در چند سال اخیر این عمل یک هنر و  یک 

    زیبایی هم برای دختر  وپسرا ی جوون مد شده.   زمانی که سرباز بودم ، تو زندان خدمت می کردم

    یک زندانی داشتیم تمام بدنش پر خالکوبی بودو جالبه اون می گفت سی ساله تو بیشتر زندانا

    بودم و هر زندانی  که می رفتم    یک    خالکوبی واسه یادگاری رو بدنم می زدم ، یه عقاب روی پشت ،

یه اژدها روی سینه و شکمش ،  روی دست و  پاشم که تا دلت بخواد  شعرای معروف تو زندان ( عشق من

مادر ، زندان خانه من است و.....) می دیدی.

  ولی اونکه یه زمانی واسه خودش کسی بوده و بزن بهادر بوده حالا یه معتاد ضعیف بود که حسرت گذشته

 بر باد رفته خودش رو می خورد و می گفت : تمام زندگیمو پای رفیقام ریختم و اعتیاد منم یادگار محبت های

  اونا ست ......